Een trage stofwisseling is niet de enige reden waarom iemand sneller aankomt

Het stukje taart bij de koffie slaat u braaf over, maar toch lijkt het soms alsof u al aankomt bij de gedachte alleen al. En dat terwijl de persoon naast u onbezorgd smult van het tweede gebakje van de dag, maar geen gram aankomt. Is een snelle stofwisseling de enige verklaring dat iemand sneller aankomt dan de ander?

Stofwisseling

Dat iemand onbeperkt kan eten zonder aan te komen, wordt vaak geassocieerd met een razendsnelle stofwisseling, ook wel metabolisme genoemd. De ruststofwisseling is de energie die iemand nodig heeft om te kunnen ademen, bloed te laten pompen of simpelweg om te kunnen zitten. Hoe goed deze werkt, is per persoon verschillend.

Iemand met een snelle stofwisseling verbrandt meer calorieën om het lichaam draaiende te houden. Eén van de belangrijke factoren daarin is spiermassa. Spieren wegen meer dan vet en hebben daarom meer energie nodig. Hoe meer spieren iemand heeft, hoe meer energie hij/zij verbrandt.

Hoe snel iemands metabolisme werkt, heeft ook te maken met leeftijd, lengte, genetische aanleg, hormonen, beweging en voeding.

Genen

Onderzoekers van de University of Cambridge (bron in Engels) ontdekten dat een variatie op het Bassoon-gen (BSN) – betrokken bij verschillende biologische processen in het lichaam – ervoor kan zorgen dat de één sneller aankomt dan de ander. Ongeveer 1 op de 6500 volwassenen kan deze genvariant hebben. Zij hebben een 6 keer grotere kans op obesitas en een verhoogde kans op non-alcoholische leververvetting en diabetes type 2.

Vaak ziet u ook dat overgewicht en obesitas van generatie op generatie overgegeven wordt. Dat heet epigenetica. Bij deze mensen is als het ware het feedbacksysteem van interne en externe prikkels minder gevoelig. Daardoor gaan ze meer eten dan ze nodig hebben.

Lees ook: Waarom komt u aan als u op vakantie bent?

Brein

Of iemand snel aankomt, ligt ook aan hoe het brein prikkels ontvangt en verzendt. De darmen kunnen een signaal naar de hersenen sturen dat voedsel nodig is, dan heeft u honger. Of de darmen sturen een signaal dat u voldoende gegeten heeft en verzadigd bent.

Dit klinkt eenvoudig en zou primair betekenen dat we alleen eten als we honger hebben. Dat is uiteraard niet zo. Die prikkels kunnen ook geactiveerd worden door onze omgeving of door emoties. Bijvoorbeeld dat u naar chocolade grijpt als u verdrietig bent of die lekkere geur van versgebakken friet niet kunt weerstaan.

Weerstand bieden aan deze externe prikkels en dat niet associëren met een hongergevoel, is voor de één veel eenvoudiger dan voor de ander.

Evolutie

Evolutie speelt ook een rol waarom de één sneller aankomt dan de ander. Ons lichaam is eigenlijk niet gemaakt voor het hedendaagse systeem. Op elke hoek van de straat is wel iets van fastfood te vinden en in de supermarkt kunnen we kopen wat we willen. Het voedsel dat we daarbij innemen, is veel rijker aan energie dan wij nodig hebben. We hebben heel andere eetgewoontes dan vroeger. Daardoor raken de prikkelsystemen een beetje in de war.

(Bron: NPO Kennis, Scientias, Voedingscentrum, Universiteit van Vlaanderen. Foto: Shutterstock)