Pincode

Je mag alles van me weten, behalve…

Hoewel deze reclameslogan alweer uit de jaren 90 stamt, zullen velen van u hem moeiteloos kunnen aanvullen. De boodschap is dan ook nog steeds actueel.

Er is wel een verschil met de jaren 90: digitalisering. Internet, computers, tablets, wifi en smartphones brengen allemaal hun beveiligingssystemen met zich mee. Volgens schattingen hebben we tegenwoordig gemiddeld meer dan twintig verschillende wachtwoorden en pincodes. Dat is een beetje veel om te onthouden. En dus schrijven veel mensen hun pincode tóch op: uit een enquête van het MAX Opiniepanel blijkt dat maar liefst 46 procent van de mensen dit doet. Natuurlijk versleutelen en verstoppen we deze codes. Maar wie is er verantwoordelijk als zo’n pincode tóch wordt gevonden en ontrafeld? Moet de bank de illegaal gepinde bedragen vergoeden of komt de rekening bij de klant te liggen?

‘Grof nalatig’

Daarover heeft het Klachteninstituut Financiële Dienstverlening (Kifid) onlangs een belangrijke uitspraak gedaan. Het gaat om de zaak van de heer Bakker, waarover we een paar maanden geleden op deze plek schreven. De heer Bakker bewaarde zijn versleutelde pincode in de ene kluis en zijn pinpas in een andere. De kluizen stonden in zijn huis en zijn huis zat goed op slot. Tijdens zijn vakantie werden beide kluizen gestolen en opengebroken, de versleutelde pincode werd gekraakt en met de pas werd 3.880 euro gepind. De bank wilde niets vergoeden aan de heer Bakker. Het enkele feit dat hij zijn pincode had opgeschreven, maakte hem naar het oordeel van de bank “grof nalatig”.

Nooit opschrijven

Wij waren het niet eens met de bank en legden de zaak voor aan het Kifid. De inzet, naast de gestolen 3.880 euro, was de vraag: mag je echt nooit je pincode opschrijven? Op deze laatste vraag heeft de bank nu gelijk gekregen. Het Kifid bevestigt dat de heer Bakker zijn pincode niet had mogen opschrijven. En toch kan bij de heer Bakker thuis een feestje gevierd worden. Volgens het Kifid heeft de bank ten onrechte genegeerd dat de heer Bakker wel degelijk allerlei veiligheidsmaatregelen heeft getroffen. De bank moet alsnog 75 procent van het gestolen geld, oftewel 2.910 euro, aan de heer Bakker terugbetalen.

Voorzorgsmaatregelen

Tot nu toe weigerden de banken standaard ook maar een cent te vergoeden, als bleek dat het slachtoffer de pincode ergens had opgeschreven. Door deze uitspraak van het Kifid kunnen banken zich zo’n houding niet meer veroorloven. Ze moeten zich daadwerkelijk verdiepen in de zaak en meewegen wat de klant zelf voor voorzorgsmaatregelen heeft genomen. Ondertussen blijft de aloude slogan recht overeind staan: “Je mag alles van me weten, behalve mijn pincode!”

 

MAX-leden kunnen met vragen, problemen of klachten gratis terecht op het telefonisch spreekuur van de MAX Ombudsman op nummer 035-6775511, elke werkdag van 10 tot 12 uur.

Geef een reactie

Reactie

    oosterwijck says:

    Het onthouden van alle toegangscodes is echt onmogelijk. Iedereen schrijft alle toegangscodes op. Dat is ook van belang bij ziekte of gebrek. Stel dat iemand een ongeluk krijgt of ernstig ziek wordt. Ik ken een voorbeeld van een bejaarde man, die zijn spaargeld op een internetbank had gestald omdat die bank een hoge spaarrente gaf. Op een dag krijgt die man een darmperforatie en wordt in coma gehouden om de pijn dragelijk te maken. Na een paar dagen is de situatie uitzichtloos en wordt euthanasie toegepast. De nabestaanden konden niet meer in zijn computer (toegangscode), wisten niet welke bank en konden ook niet bij zijn bankrekening (toegangscode). Alle spaargeld was weg, is nooit meer gevonden. Eigenlijk hetzelfde probleem als alle banktegoeden van rijke joden, die in 1940-1945 een Zwitserse bankrekening hadden met geheime code. Toen zijn miljarden aan banktegoeden nooit meer opgevraagd, omdat niemand anders als de eigenaar, bij het geld kon, en die bestond niet meer. Zwitserland was in ene, het rijkste land van de wereld, waar tot op vandaag op geteerd wordt.

    En nu willen de banken hetzelfde truckje toepassen? … Mooi niet, banken willen het onmogelijke en onredelijke van consumenten. Laten we het omdraaien, consumenten zijn nooit verantwoordelijk, totdat er géén criminelen meer zijn.