De mooiste vakantieverhalen over Frankrijk, Miami, Benidorm en Mexico

Kent u ‘m nog, die Franse zomerhit van 1972 van Michel Fugain en zijn koor Le Big Bazar? Une belle histoire is het verhaal van een jongen en een meisje die elkaar ontmoeten aan de ‘Route du Soleil’ naar de Middellandse Zee. Een ode aan de vrede, de liefde en de vrijheid en 1 van de meest gedraaide en meest geliefde Franse chansons allertijden. MAX Magazine vroeg lezers hun vakantieverhalen op papier te zetten en dat leverde een stroom bijzondere, mooie, vrolijke en ontroerende herinneringen op. Ze konden niet allemaal mee in het magazine, maar zijn te mooi om niet te publiceren. Deel 1 van de verhalen publiceerde we eerder, hieronder deel 2. 

Alles was nieuw!

Als blue meisje van 22 jaar in 1985 ging ik voor het eerst met Nico (toen mijn vriend) nu al 33 jaar mijn man, met de tent naar Frankrijk. Alles was nieuw voor mij en ik bedoel alles! Zo gingen we op de camping vissen en daar ving Niek een grote vis, maar wij hadden geen schepnet bij ons! Toen moest ik bij de camping eigenaar een net zien te regelen! Gelukkig zaten zij te eten en daar stond een vergiet op tafel die ik maar aanwees en zo zonder 1 woord Frans kon Nico zijn vis uit het water hijsen.

Groetjes Cora Mooy

“May God bless you”

Toen wij in 2004 in Florida op vakantie waren (vrijdag 13 augustus….een collega van mijn man stuurde nog een bericht van: jij gelooft toch niet in vrijdag de 13e?) kregen wij te maken met een orkaan genaamd Charlie. Het was een flinke orkaan en wij werden geëvacueerd in een  schoolgebouw. Daar werden ook inwoners van een  bejaardentehuis naartoe gebracht. Mijn man, de beroerdste niet, hielp mee om de ouderen naar binnen te begeleiden. Eén van de bejaarden vroeg met een bibberend stemmetje: ” are you a volunteer?” (bent u een vrijwilliger). No zei mijn man:” I am a tourist” (ik en een toerist). Helemaal verrast zei de bejaarde: May God bless you!  Nou die konden we in onze zak steken.

Linda Vermeulen

Jullie hebben de dames gered

We gingen 14 dagen, met een vliegreis van de Leeuwarder Courant naar Benidorm. De 2e dag liepen wij met ons gezin langs het strand, zien we 2 dames van onze groep in zee en die riepen om hulp. Wij gingen met ons 5en er naar toe en maakten een ketting. Zo konden we bij de dames komen. Die waren helemaal in paniek. Maar met veel gedoe kregen we ze toch 1 voor 1 uit de zee. Een van de dames was haar bril kwijt. Ze had een reserve exemplaar in het hotel, dus hebben we hen daarheen gebracht. De volgende dag waren ze nog zo van slag, dat de andere dagen ze met ons zijn opgetrokken. Met elkaar hebben nog mooie dagen gehad. We hebben altijd contact gehouden. Helaas zijn de dames er niet meer, net als mijn man. Maar hun kinderen sturen mij nog elk jaar een kerstkaart. Al 30 jaar lang. En dan bel ik hen om te bedanken voor de kaart en dan zeggen ze steevast: “Maar jullie hebben, de dames gered.”

Lutske van Wallinga-de Jong

“Ik kan dit met niemand meer delen”

Na 3 hectische maanden, wegens ziekte en overlijden van mijn vader, gingen mijn man en ik in 1996 op vakantie naar Mexico. We hadden wat gewandeld over de boulevard, en zagen dat achter het hotel locals aan het vissen waren met primitieve middelen. Opeens hoorden we een vreselijk gegil en vanuit mijn ooghoek zag ik een visser over het hek van ons hotel klimmen en een meisje dat in het zwembad was gevallen, reanimeren. De hartmassage was goed, maar het beademen niet. Het hoofd van het meisje helde niet achterover.

Ik holde langs het hek, ondertussen lippenstift van mijn lippen vegend, naar de plek des onheils. Samen met de visser die de hartmassage uitvoerde heb ik dat meisje beademd totdat de ambulance kwam en het meisje meenam naar het ziekenhuis. Geen brancard, geen apparatuur, zo in de armen van een broeder mee de ambulance in. Haar armen hingen slap naar beneden…

Na die beademing heb ik gehuild; niet alleen om het meisje, maar vooral om het verlies van mijn vader. Ik heb steeds het gevoel gehad dat hij heel dicht bij me was. De nacht na de gebeurtenis heb ik gedroomd over mijn vader en het meisje en dat mijn vader het meisje begeleidde op de weg terug naar het leven. Ze heeft het inderdaad overleefd en heeft nog een aantal dagen in het ziekenhuis gelegen. Haar moeder en een tante zijn die dag in een taxi gaan rondrijden om mijn man en mij te zoeken.

In een sapbar hebben ze ons gevonden en ons overmatig bedankt. Ze gingen cadeaus halen en ondertussen hebben wij een armbandje gekocht voor het meisje als aandenken aan dit voorval. Helaas is mijn man in 2012 overleden. Deze ervaring kan ik met niemand meer delen. De familie van het meisje wil liever geen contact, omdat het toch een traumatische ervaring is geweest. De moeder voelt zich tekortgeschoten, omdat ze haar kind uit het oog is verloren en dat het kind bijna is verdronken.

Marian Both-Oosterhoff

(Bron: MAX Magazine)