MAX Seniorencoach: ‘Wie wordt mijn maatje?’

“Hoe zou jij het vinden om een maatje te worden van een ouder iemand die zich eenzaam voelt?” vraag ik mijn zoon als we aan tafel in gesprek zijn geraakt over een artikel uit de krant. Het artikel met als titel Eenzaamheid is groot in Amsterdam vertelt het verhaal van de 70-jarige Christel die door fysieke problemen genoodzaakt veel thuis zit.

Dapper besluit ze zich te uiten over haar eenzaamheid en meldt zich aan bij een vrijwilligersorganisatie. Zo komt ze in contact met de 27- jarige Janneke. Het wordt, zoals ze het noemt,  ‘een match made in heaven’. Met Janneke kan Christel aan de arm naar buiten en heeft ze mooie gesprekken. Christel heeft haar leven weer terug door haar maatje Janneke.

Elkaars wereld kennen

Ons tafelgesprek gaat verder. Wat is het beeld dat mijn zoon van 25 heeft bij ouderen? Hoe goed kent hij de wereld van bijvoorbeeld zijn eigen opa en oma? Die ziet hij regelmatig, maar hij is zich niet altijd bewust van hun dagelijks leven. Hun leven staat toch heel ver van zijn eigen belevingswereld.

Altijd zin in een praatje

Toch heeft mijn zoon een grote affiniteit met ouderen. Altijd gehad. Als stagiair op school  werkt hij met een groep kwetsbare ouderen met een beperking en sluit hij nog dezelfde week een vriendschap met de 70 jarige Willem. Als ik vertel dat ik start met het organiseren van de zondagse Pubquiz in café MAX , wil hij mee om te helpen.  Gewoon omdat hij het leuk vindt. Ik zie dan hoe makkelijk hij een praatje maakt met de mensen.

Wat doet een maatje eigenlijk?

Maar echt een maatje zijn van een oudere? Iemand die op je rekent en wat dus best als een grote verantwoordelijkheid voelt, is toch wat anders. Hij ziet voor zich dat hij boodschappen en klusjes moet doen. Dat hij mee moet naar het ziekenhuis of naar de kapper. Nou nee, dat ziet hij toch niet zo zitten.

Een gat tussen zelfstandigheid en hulpbehoevend

Eenzaamheid. Gebrek aan voldoende zelfredzaamheid. Ik kom het heel regelmatig tegen in mijn werk met ouderen. De roep om een maatje is groot. Vanuit mijn rol als coach kan ik niet zomaar een maatje voor ze regelen, maar ik voel de noodzaak maar al te goed. Steeds vaker zie ik dat er een gat ontstaat tussen ‘het langer thuis wonen’ en een plek in een verzorgings -of verpleeghuis. Het gat van niet meer veel alleen kunnen door fysieke problemen en  niet kunnen terugvallen op een netwerk, waar veelal geen ondersteuning voor geboden wordt. Dan ben je genoodzaakt om binnen te zitten. Door weinig afleiding ontstaan levensvragen of komen herinneringen op, maar je hebt niemand om die mee te delen. Dat is dan je wereld. Hoe fijn is het als je dan een maatje hebt?

Het onbekende weerhoudt vaak een eerste stap

Als ik mijn zoon vraag hoe hij het vindt om over zijn passie voor muziek te praten met iemand. Of hem herinner aan de mooie verhalen van mijn oma waar hij altijd adembenemend naar luisterde, komt er toch iets bij hem los. Want over zijn ‘oude ziel voor muziek’ praat hij graag. Zo heeft hij nog niet gekeken naar een vrijwilligersbaantje als maatje. Het onbekende is toch wat veel jongeren weerhoudt denk ik.

Ik verwacht niet dat mijn zoon zich nu meteen aanmeldt bij de vrijwilligerscentrale, maar het zaadje is geplant. En het gesprek aan tafel zal, dankzij de openheid van Christel en Janneke in het krantenartikel, nog wel een voortzetting krijgen.

Mieke Schouten schrijft over haar leven en over haar werk als MAX Seniorencoach. Komt u graag met haar in contact bel dan op werkdagen tussen 10.00 en 14.00 uur naar 035 – 677 0710 of neem online contact op.

(Foto ter illustratie: Shutterstock)