MAX Seniorencoach: ‘Weg met de verzameling Marklin treintjes!’

“Als ik nu iemand anders er gelukkig mee kan maken, doe ik ze toch maar weg.” Mijn vader heeft een beslissing genomen. Hij wil afstand doen van zijn enorme verzameling Marklin treintjes. Een verzameling die startte begin jaren zestig, maar waar hij al lang niets meer mee doet. Maar ze wegdoen lukt maar niet. Tot hij een paar maanden geleden toch vraagt of we hem kunnen helpen met het uitzoeken en verkopen van de treinen. “Ik vind het fijner als ik ze nog zelf kan weggeven. Dan weet ik dat ik ze goed terecht komen. “

De verzameling vastleggen

En zo staan we zaterdag op de stoep voor het project ‘treintjes’. We hebben allemaal een taak: mijn zoon fotografeert, waar mijn man ze een nummer geeft en het type noteert, terwijl hij ze schoonmaakt. Uit de berging halen we oude sinaasappeldozen, ook uit de jaren zestig, waar de bijbehorende doosjes van de treinen in zijn opgeslagen.  Mijn zusje en ik zoeken de doosjes bij de treinen. In weer een andere doos vinden we huisjes, stationnetjes, stukken rails en boompjes, die ook allemaal op de foto gaan. Het is een hele klus.  Mijn vader begeleidt dit alles. Ondanks dat zijn geheugen hem regelmatig in de steek laat, is hij nu heel scherp en weet precies het type trein te benoemen. Hij geniet zichtbaar hoe wij in alle zorgvuldigheid zijn aanwijzingen opvolgen.

Wat te doen met de verzameling?

De laatste jaren komen de treinen vaak ter sprake. Mijn vader is trots op zijn verzameling en heeft er, toen mijn zusje en ik klein waren, en later met zijn kleinkinderen, úren aan besteed. Maar dat doet hij al lang niet meer. Alleen de vitrinekast toont nog een aantal van zijn favoriete exemplaren. Al het overige staat al jaren in dozen opgeslagen. Lang weet hij niet wat er mee te doen. Schenken aan de kinderen en kleinkinderen? Wegdoen aan een verzamelaar? Naar een treintjesbeurs? Hij stelt het uit, want hij realiseert zich, weg is weg.

Het is moeilijk om afstand te doen

Een verzameling wegdoen of ontspullen is moeilijk. Het is toch vaak iets wat je vol trots tijdens je leven bijeen hebt vergaard. Er kleven herinneringen aan.
Natuurlijk kun je denken, het is aan de nabestaanden als ik er niet meer ben. Maar weet je dan wat er met je verzameling gebeurt? Verdwijnt het dan misschien niet gewoon in de afvalcontainer? Ik ken een mevrouw die haar uiltjesverzameling bij haar uitvaart laat uitdelen als aandenken aan haar. Een mooi idee,  maar niet elke verzameling leent zich daar voor.

Nog één keer…

Als alles op de foto staat, wil mijn vader nog één keer zijn treintjes in actie zien. In de logeerkamer hangt aan de muur een grote , zelfgemaakte kast met panelen, waarachter een enorme treinbaan schuilgaat. Helemaal zelf geconstrueerd met  geverfde stukjes bezemsteel die  als pilaren dienen voor de verhoogde spoorbrug. Zo’n twintig genummerde seinwissels corresponderen met de vele schakelaars  aan de voorkant, bediend via een transformator.  Huisjes en bomen decoreren de baan.

Voorzichtig zetten we de kast op de houten poten en rollen de gekleurde contactdraadjes op zijn plek. Bij mijn vader springen de tranen in de ogen bij het zien van zijn bouwwerk. We krijgen de transformator niet direct aan de praat, maar in mijn vaders hoofd rijden de treintjes weer als toen. Heel gedetailleerd vertelt hij hoe alles met elkaar verbonden is. Het laat ons ook niet onberoerd.
Moeten de treintjes toch niet in de familie blijven? We gaan ons er de komende tijd over buigen…

Mieke Schouten schrijft over haar leven en over haar werk als MAX Seniorencoach. Komt u graag met haar in contact bel dan op werkdagen tussen 10.00 en 14.00 uur naar 035 – 677 0710 of neem online contact op.

(Foto ter illustratie: Shutterstock)