MAX Seniorencoach: ‘Als de stilte komt…’

“Wat een storm hè?!” zegt ze. Tijdens mijn wandelingetje ’s middags langs de eilandhuisjes, komt een bewoonster net naar buiten gelopen om haar vuilnis in de nabijgelegen container te doen. We raken in gesprek. Ik vertel hoe graag ik al jaren op Schiermonnikoog kom en ook met deze storm weer enorm geniet. Zij vertelt hoe lang ze al op dit eiland woont. Opgegroeid in het westen is ze ooit voor de liefde naar dit eiland gekomen, maar zegt er meteen achteraan dat ze nooit meer weg wil. Al is haar leven zonder haar man, die een paar jaar geleden overleed, sterk veranderd. Ze heeft jarenlang als vrijwilligster oudere eilandbewoners bezocht. Maar nu ze zelf oud is, zijn die vrijwilligers er niet echt meer. Ze voelt zich regelmatig alleen. Gelukkig, zo zegt ze, komt haar zus vanuit het vaste land binnenkort een paar dagen bij haar logeren. Daar kijkt ze erg naar uit.

Teruggeworpen op een leven binnenshuis

Hoe zou het voor mij zijn als ik teruggeworpen word op een leven veel meer binnenshuis? Die vraag, die ik mezelf vaker stel en nu tijdens dit weekendje op mijn favoriete Waddeneiland, ook weer opkomt als ik mijn gehuurde huisje binnenkom. Vanwege het stormachtige weer, zitten veel mensen binnen. Ik geef me lekker over aan mijn meegenomen boek. Ik kan enorm genieten van deze rust in zo’n weekend. Gewoon niets doen. Beetje in mijn hoofd zitten tijdens een wandeling aan het strand.

Wat als mijn werk wegvalt?

Maar hoe fijn ook, ik weet dat ik na zo’n weekend ook weer lekker op mijn werk aan de slag kan. Dat doe ik graag en het zet mijn hoofd weer op een andere manier aan. Ik hou van mijn werk. Ik hou van de gesprekken die ik heb met collega’s, maar ook met de vele mensen die ik als coach spreek. Mijn leven voelt heel betekenisvol. Maar wat als mijn werk wegvalt? Natuurlijk kan ik dan nog een tijd vrijwilligerswerk doen, maar dat stopt op een gegeven moment ook een keer. En dan?

De afgelopen weken spreek ik met meerdere ouderen die weinig meemaken en weinig mensen zien. Het hoort een beetje bij het oud worden, maar ik zie dit isolement ook enigszins als een negatieve bijkomstigheid van het langer thuis blijven wonen, waarop zo wordt ingezet. Waar je in een bejaardenhuis de keuze had om vrij laagdrempelig anderen te ontmoeten, is dat nu voor mensen moeilijker geworden.

Aangehaakt blijven

De één vindt het heerlijk en kan goed gedijen in het alleen zijn. Maar wat als je altijd actief bent geweest, ook mentaal, en niet de mensen om je heen vindt? Dat je na verlies van kennissen en vrienden, niet de kans hebt om weer nieuwe mensen te leren kennen? En denk niet dat dit vaak aan jezelf ligt. Dat is niet zo. Als je minder mobiel bent of toevallig in een gemeente woont waar niet echt ontmoetingsplekken zijn, dan moet je van hele goede huize komen om iets aan je situatie te doen.

Bijzondere initiatieven om elkaar te ontmoeten

Gelukkig zie ik ook mooie initiatieven ontstaan. Er komen flats met een ruime hal en bredere galerijen, waar je ook met een stoeltje voor je deur kunt zitten. Ook worden steeds meer buurtbankjes in buurten geplaatst. VVE’s die ontmoetingsruimtes met buren creëren. Een hele simpele en effectieve manier om je buren te ontmoeten. Zo ontzettend belangrijk dat dit soort initiatieven er komen, zodat we elkaar blijven zien.

Mijn hond begint te trekken, dus moeten we toch nog plots ons gesprekje staken. Als ik haar gedag zeg, bedankt ze me voor deze leuke ontmoeting. Volgende zomer als ik weer op het eiland ben, zoek ik haar weer even op.

Mieke Schouten schrijft over haar leven en over haar werk als MAX Seniorencoach. Komt u graag met haar in contact bel dan op werkdagen tussen 10.00 en 14.00 uur naar 035 – 677 0710 of neem online contact op.

(Foto ter illustratie: Shutterstock)