Een jaar later

MAX Seniorencoach: ‘Een jaar later’

Het is donderdagavond 12 maart 2020. Samen met Harry zet ik een aantal stoelen in zijn huiskamer klaar. Vanavond houden we een beraad  dat hem kan gaan helpen structuur en regie te krijgen in zijn dagelijks leven. We rekenen op 6 mensen, wat net past.

Bang voor een isolement

Harry voelt zich vaak alleen, zijn werk stopt binnenkort en daarmee is hij bang dat hij nog verder in een isolement terecht komt. Alleen komt hij er niet uit, loopt vaak tegen dezelfde problemen aan. Hij wil daar graag iets aan doen. Vanavond gaat hij samen met een aantal kennissen uit zijn sociaal netwerk een actieplan maken.

‘Alleen zijn’

De afgelopen maanden spraken we over wat ‘alleen zijn’ met hem doet, over hoe bijvoorbeeld het alleen eten hem moeite kost en dat hij regelmatig zelfs vergeet te eten. Maar ook over zijn liefde voor de natuur, met name voor vogels, kan hij eindeloos vertellen. Hij heeft de pensioenleeftijd bereikt en moet daarom stoppen bij de organisatie, met tegenzin.

Door te praten over zijn werk, zijn natuurvakanties en zijn leven, komen we als vanzelf te spreken over de mensen die hij daarvan kent. Sommigen kent hij al van vroeger, anderen uit de natuurwereld. Ik teken ze allemaal voor hem op papier en ook al voelt Harry zich alleen, er staan dus best wat mensen om hem heen, die het beste met hem voor hebben. Dat ziet Harry nu ook. Samen met een goed bevriend echtpaar kijken we naar de vragen die hem bezighouden om een plezierig leven te kunnen leiden en wie er nog meer met hem mee kunnen denken hierover.

Anderhalve meter afstand

Vanavond is het zover. Ik heb koekjes meegebracht en de vriendin, die is inmiddels binnen is gekomen, zet koffie en thee. Maar voor we met elkaar beginnen, luisteren we samen naar de persconferentie op de radio. Rutte blijkt een zware boodschap te hebben. Vanaf nu houden we anderhalve meter afstand, we niezen in onze elleboog en we schudden geen handen meer. Een beetje overrompeld door Rutte’s woorden staren we elkaar aan in de veel te kleine huiskamer voor een anderhalve meter- afstand. We besluiten gewoon maar te beginnen.

Betrokken

Ik vertel wat de bedoeling  is van deze avond en dan gaan de kennissen met elkaar in gesprek over de vragen die Harry heeft bedacht. Het is mooi om te zien hoe betrokken iedereen is.  Er wordt nagedacht over opties voor beter eten, over hoe een nieuwe vrijwilligersplek te vinden, “want met zoveel kennis over de natuur, moet hij toch ergens anders terecht kunnen” en over het opknappen van zijn huis en tuin. Aan het eind van de avond staat er een mooi actieplan.

Een jaar verder

Maar in de dagen en weken die volgen wordt steeds duidelijker, dat we elkaar niet kunnen bezoeken en blijft het actieplan voorlopig op de plank liggen. De vriendin mailt dat ze nu ook voelt wat ‘alleen zijn’ betekent. Inmiddels zijn we een jaar verder. Net als zovelen zit Harry veel thuis. Maar ondanks dat heeft  hij toch iets van zijn actieplan in gang gezet. Samen met zijn netwerk heeft hij inmiddels een vrijwilligersbaan gevonden. Zodra de maatregelen versoepelen kan hij aan de slag bij een bezoekerscentrum in een natuurgebied.

Harry is een gefingeerde naam.

Mieke Schouten (52) schrijft over haar leven en over haar werk als MAX Seniorencoach.

Geef een reactie

Reacties (2)

    dragon says:

    We hebben niets aan een Seniorencoach , zolang die ellendige coronamaatregels van kracht blijven.
    We hadden altijd een leuk leven , met allerlei activiteiten, en vrijwilligerswerk.,
    Teveel om op te noemen.
    Mijn dochter zei laatst, jullie zijn het laatste jaar : 10 jaar ouder geworden., en we beaamde dat.
    Ik lees allerlei tips, die achter een bureau of computer verzonnen zijn, zoals ga een stukje lopen of fietsen.
    Ze vergeten dat als je 75+ bent, dat je ook moet plassen, en wat drinken.
    Dan zeggen ze, dan neem je toch een thermosfles mee, en meer van dat soort dooddoeners.
    Of een opmerking als, kijk eens wat je allemaal nog wél kan.
    Het is juist fijn en gezellig als je in een koffietentje of terras normaal kan zitten, en naar de WC kan.
    Ook kan je daar vaak gebruik maken van een oplaadpunt voor de fiets.
    Dagjes uit deden we ook graag met de bus.
    Het is teveel om op te noemen, wat allemaal niet meer kan, want ook de familie zien we niet meer.
    Ik ben dan ook van mening , als ik niet dood ga aan corona, dan is het wel door de coronamaatregels.

    dragon says:

    U heeft het in bovenstaand verhaal over: Als de maatregels versoepelen”
    Dit zal nooit gebeuren, want dan moet je een smartphone bij je dragen, waar de ent-gegevens en testuitslagen op staan.
    Zoniet, dan word je nergens toegelaten, misschien nog wel op je laatste rustplaats, mits de bezoekers van je graf op 1,5 meter afstand blijven.