Trots

Vandaag ontvang ik de Marconi Oeuvre Award. Ik vind het een fantastische onderscheiding en ben er ook heel trots op dat ik hem krijg.

Ik was 12 toen ik met mijn buurjongen een eigen radiozender had gemaakt. Zijn eigen huis en het huis van de buren waren erop aangesloten. Hoe dat kon moet je me niet vragen, maar het zal nooit een technisch hoogstandje zijn geweest. Boudewijn speelde viool en ik speelde piano, maar het belangrijkste vond ik wel dat ik het allemaal aankondigde en uitlegde welk meesterwerk wij nu zouden uitvoeren.

Zo vreemd was dat allemaal niet in die tijd. Het was de glorietijd van de radio-orkesten en bijna iedereen in de omliggende lanen en straten werkte bij de radio. Jany Bron, Cees Kranenburg (Senior dan, die speelde bij de Ramblers) Arnold Krelage, koordirigent, Heleentje van Capelle (af en toe gaan pa en moe met ons naar de speeltuin toe….) Haar vader was overigens een goeie accordeonist, Benny Behr en Sem Nijveen de violisten, Avro-omroeper Jan Boots en onderaan de laan woonde Joop Smits, een heel aardige VARA-omroeper die op een solex reed en tegenover hem woonde mijn oom sportverslaggever Dick van Rijn. Achter ons woonde organist Pierre Palla die we regelmatig hoorde oefenen en aan de overkant klarinettist Leo Borgart die regelmatig oefende met de harpiste Rosa Spier. Dat klonk door de open ramen. Haar aanhangwagen stond dan voor de deur met in grote letters haar naam erop geschilderd met de harp er in. Ik zie het nog zo voor me…

Mijn zus en ik vierden ieder jaar Sinterklaas bij weer een andere omroep, want mijn vader werkte bij de NRU, De Nederlandse Radio Unie. Ik luisterde naar de AFN, het Amerikaanse radiostation dat ook uitzond vanuit Soest, en lag op zondagavond naar Jack Jackson te luisteren op Radio Luxemburg. Dat soort radio wilde ik maken, dat hadden wij niet in Nederland. Het was 1960.

18 jaar was ik toen ik solliciteerde bij Veronica, want ik was overtuigd van mijn eigen inbreng op radiogebied. Veronica was een schip buiten de territoriale wateren, te ontvangen in Den Haag, Naaldwijk en Scheveningen. Ik herinner me dat ik eens langs het onooglijke huisje liep in het centrum van Hilversum en daar een paar mensen de later beroemde oranje sticker met Veronica erop op de ramen zag plakken. Want wat moesten een programmaleidster en een hoofd techniek anders doen als ze toch nauwelijks te ontvangen waren? Ik werd meteen aangenomen.

We hebben geschiedenis gemaakt met Veronica. We zijn belangrijk geweest voor de popmuziek en voor mij is de cirkel rond toen ik ruim 6 jaar geleden van Marjolein Dekkers, hoofd Radio van MAX, de kans kreeg om op de leukste radiozender van Nederland weer een programma te maken. NPO Radio 5. En nu dus de Oeuvre Award. Hij krijgt een ereplekje. Hoe bevoorrecht kan een mens zijn als hij onderscheiden wordt voor  z’n passie: radio maken!

(Foto: 21 april 1976: Eerste uitzending van VOO (Veronica Omroep Organisatie), v.l.n.r. Rob Out, Ad Bouman, Tineke de Nooij en Lex Harding. ANP)