Moeten kinderen hun ouders in huis nemen?
Publicatiedatum: 30 januari 2020
In aansluiting op het maatschappelijke MAX-programma Meldpunt schrijft presentatrice Elles de Bruin elke 2 weken een column over consumentenzaken. Deze keer: Elles denkt na over de ouderenzorg.
Lange wachtlijst
Mijn schoonmoeder ging in de jaren 90 nog naar het bejaardentehuis, dat al snel erna alleen als verzorgingshuis betiteld mocht worden. Dat verzorgingshuis is inmiddels afgeschaft en de enige vorm van ‘intramurale zorg’ is nu nog het verpleeghuis. En daar mag je naar toe als het thuis echt niet meer kan. Het probleem is nu dat er veel te weinig plekken zijn in de verpleeghuizen, er staan zo’n 18.500 mensen op een wachtlijst.
Toekomst van de ouderenzorg
Wij hebben daar geregeld uitzendingen over gemaakt, onlangs nog met de verantwoordelijk minister Hugo de Jonge. In die uitzending werd een oproep gedaan voor een maatschappelijk debat over de toekomst van de ouderenzorg. We moeten kritisch gaan kijken naar de middelen die er nu zijn en die misschien anders gaan inzetten. Moeten we de maatschappelijke discussie gaan voeren over kwantiteit in de zorg in plaats van alleen over kwaliteit van zorg, zodat meer mensen geholpen kunnen worden. Ronald Schmidt, bestuurder van Cordaan, een grote zorgaanbieder in Amsterdam, zegt het in die uitzending klip en klaar: “We willen 2 verzorgenden op 8 mensen, maar misschien moet het naar twee op 10 of 2 op 12.”
Wat moet er veranderen?
Hij vindt ook dat we moeten kijken naar nog betere zorg thuis, zodat mensen onder veilige omstandigheden thuis kunnen blijven wonen. Of in een nieuwe woonvorm, tussen thuis en het verpleeghuis in. Wordt het nieuwe debat: met minder middelen meer mensen helpen? Bijvoorbeeld 2 bedden op 1 verpleeghuiskamer? Meer technologie, zoals sensoren om incontinentiemateriaal te monitoren? Is dat de enige manier om ouderenzorg betaalbaar te houden en voor veel mensen bereikbaar? Of moeten we onze eigen ouders weer in huis nemen, zoals dat vaak in het buitenland gebeurt? Wat denkt u? Mail me op meldpunt@omroepmax.nl.
Meldpunt, vanaf 13 september 2019 elke vrijdag om 19.00 uur op NPO 2.
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Je ouders in huis nemen is mogelijk, als het huis daarvoor geschikt is, en als de eigen werkkring daarvoor geschikt is. En dat is niet altijd het geval. Veel mensen (in de arbeidersklasse) wonen in een te krappe woning en moeten beiden werken om de eindjes aan elkaar te knopen. Soms is het mogelijk, dat één van de partners zijn of haar baan opzegt, en de ouders gaat verzorgen, die dan komen inwonen. Het inkomen van de ouders kan dan een aanvulling zijn op het huishoudbudget. Maar in veel gevallen willen ouders dat zelf niet, die willen tussen hun eigen meubels en herinneringen oud worden. In totaliteit, is het lood om oud ijzer. Maatschappelijk gezien, verschuiven de kosten van de verzorging van A naar B. Wat is er mis met een verzorgingshuis? Mits de directeur en de staf, niet een half miljoen per jaar (en vaak meer) opstrijken aan salaris. Onder normale omstandigheden heeft een verzorgingshuis voordelen. Er komt weer een woning vrij voor woningzoekenden. Er komen banen bij (in deeltijd) voor de jongeren. Ouderen verblijven tussen leeftijdgenoten. En het gezin kan gewoon verder leven en werken aan een toekomst van de kinderen (c.q. kleinkinderen).
Klinkt leuk hoor, maar zoals mijn vader altijd gezegd heeft: “Oude mensen hebben oude kinderen”. Mijn ouders zijn 81 en 83, mijn echtegenote en ik zijn 60 en beide volledig afgekeurd. Vroeger noemde men dat invalide en zo voel ik dat ook. Ik ben invalide. Ik heb een hersenaandoening, waardoor ik onder andere maar 3 a 4 uur slaap en dus constant uitgeput ben. Mijn wervelkolom is kapot door slijtage, met zenuwbeklemmingen op meerdere niveaus. Ik ben allergisch voor opiaten en mijn nieren zijn gesloopt door de NSAIDs, die ik dus ook niet meer mag/kan gebruiken, waardoor ik continue pijn heb. Daarbij mankeer ik nog wat minder ernstige dingen, die echter bijelkaar opgeteld ook een flinke beperking vormen. En als klap op de vuurpijl ben ik na een burnout depressief geraakt, waarvoor ik ‘uitbehandeld’ ben. Mijn echtgenote is er vergelijkbaar aan toe en word bovendien op den duur blind. Wij hebben alle moeite om zelf het hoofd boven water te houden. En dan word ik verondersteld mijn ouder(s) in huis te nemen? Mijn huis is daar niet geschikt voor, een ander wel geschikt huis is niet te vinden of niet te betalen. Mijn vader is zo doof als een kwartel en weigert gebarentaal te leren of gebruik te maken van techniek (smartfone o.i.d.). Mijn moeder is zo eigenwijs als het maar kan. Ik hou van haar, maar ik heb binnen een paar uur ruzie met haar. Dat was zo toen ik klein was en dat is nog steeds zo. Als ik min of meer verplicht word een van mijn ouders in huis te nemen, dan ‘stap ik uit’.