Carrie ten Napel doorkruist de Alpen: een ode aan een landschap in transitie
Publicatiedatum: 20 augustus 2025
Van Monaco tot Slovenië: met een knaloranje rugzak trekt Carrie ten Napel door de 8 Alpenlanden om de schoonheid én kwetsbaarheid van Europa’s meest iconische bergketen te ervaren. Terwijl de Alpen lijden onder klimaatverandering, massatoerisme en culturele veranderingen, ontmoet Carrie bewoners die met liefde en veerkracht omgaan met deze uitdagingen. Haar persoonlijke tocht onthult niet alleen de urgente problemen, maar Carrie laat ook zien hoe waardevol en inspirerend het Alpengebied blijft.
Longen van Europa
De Alpen worden ook wel de longen van Europa genoemd. Al eeuwenlang drukken ze hun stempel op onze geschiedenis, vormen ze zowel barrière als doorvoerroute tussen mensen en culturen, en zijn ze een belangrijke bron van water voor miljoenen. Maar de bergketen staat onder druk.
Voor Een jaar in de Alpen stopt Carrie ten Napel haar dagboek in een knaloranje rugzak en trekt door Oostenrijk, Zwitserland, Frankrijk, Italië, Duitsland, Slovenië, Liechtenstein en Monaco. Om zelf polshoogte te nemen in het gebied waar ze vanaf haar vroege jeugd een band mee voelt.
Kwetsbaarheid
Tijdens haar reis door de Alpen wordt Carrie geconfronteerd met de kwetsbaarheid van haar geliefde massief, dat kraakt onder grote uitdagingen. Opwarming van de aarde, massatoerisme, leegloop van bergdorpen en veranderende culturele waarden drukken zichtbaar hun stempel op de bergketen die eerder zo onveranderlijk leek. Volgens deskundigen gaat de klimaatverandering in de Alpen zelfs schrikbarend veel sneller dan in andere gebieden. Gletsjers trekken zich terug, skipistes kleuren groen, stormen zijn feller en komen vaker voor; met alle lawines en bedreigde dorpen van dien.
De schoonheid van de Alpen
Het is duidelijk: de Alpen hebben het zwaar te verduren. Ondanks die verontrustende constatering wordt Carrie bij elke bocht in de weg, in elke vallei en op elke bergtop overweldigd door de schoonheid van de Alpen. Stap voor stap groeit het besef bij haar hoe waardevol dit gebied is. Ze ontmoet bewoners die zich voor een nieuwe realiteit geplaatst zien en laaft zich aan hun vastberadenheid, aanpassingsvermogen en liefde voor de bergen. Zonder opgeheven vingertje kaart ze ook de lastige onderwerpen aan, niet in de laatste plaats bij zichzelf. Kortom: rugzak om, bergschoenen aan en ga met Carrie mee de bergen in!
Een jaar in de Alpen is vanaf zondag 28 september 2025 om 20.20 uur te zien bij MAX op NPO 2. Vanaf deze datum verschijnt de volledige 5-delige serie ook op NPO Start.
(Foto: © MAX/Paul Lensink)
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Een fantastisch vooruitzicht om deze reportage te kunnen zien!
Het was een mooi vooruitzicht om deze reportage te gaan zien. Wat ’n tegenvaller was het dan ook tijdens het bekijken van de eerste uitzending. Ten eerste overstemde het achtergrondgeluid, en niet zo’n beetje ook, de stem van Carrie die daardoor nauwelijks was te verstaan. Het is totaal niet passend dat met name bij omroep MAX het geluid zo hard binnenkomt. Daar komt nog bij dat het vooral voor de slechthorenden onder ons achtergrond-muziek/geluiden de verstaanbaarheid van het gesproken woord als heel storend wordt ervaren en er liever van gevrijwaard blijven. Hartelijk dank als dit voor de volgende uitzendingen nog aangepast kan worden. Inhoudelijk vond ik het allemaal te oppervlakkig, met name de gesprekken met inwoners waren oppervlakkig en niet spontaan. Van de natuur waren er ook weinig beelden.
Met vriendelijke groet,
Jan Smeekens
Carrie, ik heb wat voorstukje gezien en ik vindt het respectloos van je dat je vaak alleen maar Engels praat, ook al zou je het soms makkelijk in het Duits kunnen doen, een taal die je goed spreekt toch? Probeer wat meer de taal te spreken die je beheerst…
Wat een mooi programma. Vind het alleen jammer dat het toch erg ‘gemaakt’ is. Ik bedoel daarmee dat het is alsof je er zelf bij bent waarbij de belangrijkste mens(en) niet lijken te bestaan. Weet niet of camera- en geluids-man/vrouw dezelfde zijn, maar hoeven die geen treinkaartje, hoeven die niet te eten, worden die niet voorgesteld aan de localen en dergelijke. Dat ze niet in beeld (willen) komen kan ik begrijpen, maar kunnen zien dat ze zich moeten uitsloven om het technisch perfect vast te leggen en dan doodzwijgen vind ik respectloos.