Geef glans aan het leven

Ik wilde het in deze column eigenlijk met u hebben over mooie initiatieven die organisaties ontwikkelen om de schrijnende eenzaamheid onder ouderen te bestrijden. Maar toen kreeg ik een bijzondere mail van de 88-jarige mevrouw Jansen-Vermeer uit Amsterdam onder ogen…

Het verhaal van mevrouw Jansen-Vermeer getuigt van zo veel enthousiasme en levensvreugde, dat ik het niet kan laten om de inhoud met u te delen. Ik werd tijdens het lezen alsmaar vrolijker en hoop dat het u ook inspireert en zo nodig opfleurt.

Drang om wat te ondernemen

Deze dame beschrijft de bijzondere ontmoetingen die zij – compleet met rollator – had tijdens de Canal Parade, de grachtentocht die elk jaar onderdeel is van de Gay Pride, de feestelijke manifestatie van lesbiennes, homo’s, biseksuelen en transgenders. “Het was zaterdag 4 augustus een drukte van belang”, schrijft mevrouw Jansen-Vermeer. “Een bonte menigte stroomde door de stad richting Prinsengracht waar de Canal Parade werd gehouden. Gezien mijn leeftijd dacht ik dit niet meer te kunnen zien. Maar aangezien de drang om toch maar wat te ondernemen het overwon, ging ik met mijn rollator op avontuur. Uiteindelijk is mijn rollator ook mijn stoeltje en kan ik gaan zitten waar ik wil.”

Verkleedpartijen

Ze vervolgt: “Ik wandelde langs de gracht, waar enorme mensenmassa’s zich voor de parade hadden verzameld, in allerlei kleuren en verkleedpartijen, wat een aandoenlijk tafereel was. Er lagen veel bootjes waar families samen kwamen voorzien van de nodige hapjes en drankjes met de muziek die daarbij hoort, in allerlei ritmes en lawaai om mee te hossen.”

In gesprek met onbekenden

Mevrouw Jansen-Vermeer ging op zoek naar een geschikt plekje. “Gelukkig was er nog een plekje langs de kade waar geen boten lagen. Voor mij zaten bezoekers op de kade zelf en al zittend op mijn rollator kon ik de Parade goed zien. Als oudere vrouw zittend op een rollator kreeg ik veel lof dat ik zo ondernemend ben. Met velen raakte ik in gesprek. De een kwam uit Arnhem, de ander uit Brussel, enzovoorts.  Ze waren al vroeg met de trein naar de Parade gekomen. Het gaf alles een vrolijk en feestelijk gezicht.”

Samen op de foto

Maar de dag is nog niet voorbij… “Intussen waren sinds ik daar was neergestreken vier uren verstreken en vond ik het welletjes. Ik  wilde na het lawaai wat rustiger verder gaan. Tussen het massale publiek door zette ik mijn tocht door. Ik werd door een familie aangesproken die mij bewonderde om zo op stap te gaan. Deze familie had een feestje omdat hun dochter 18 jaar werd, waardoor ik omringd werd met hapjes en een wijntje. Ook wilde de familie met mij op de foto, wat erg leuk was om mee te maken. Ze waren verbaasd over mijn leeftijd en wensten mij nog veel geluk.”

Een klein beetje rum

Nog verder gaat de tocht… “Ik liep verder naar het Amstelveld, een gezellig plein met veel biertentjes. Daar stond ik even stil om te kijken naar al die mensen om mij heen. Wederom had ik een ontmoeting met een familie – moeder, dochter en een aantal mannen. Ze kwamen om mij heen staan en vroegen van alles aan mij en waren verbaasd dat ik dit nog ondernam. Er werd mij een drankje aangeboden; cola met een beetje rum. Deze familie wilde ook met mij op de foto. Ze vonden mij een bijzondere uitstraling hebben, waarvan ik mij niet bewust ben. Iedereen was in een hilarische stemming, ik kreeg van allen een knuffel. Na al deze vrolijk uitgedoste figuren ontmoet te hebben, ging ik richting tram om huiswaarts te gaan.”

De crux van het verhaal

Mevrouw Jansen-Vermeer besluit haar verhaal met: “Ik ben blij dat ik dit avontuur heb opgezocht en kan terugkijken op een gezellige dag.” En ik ben blij dat ze ons deelgenoot heeft gemaakt van haar belevenissen! Is het u ook opgevallen dat ze schrijft dat ze dit avontuur heeft “opgezocht”? Daar zit ‘m de crux, denk ik. Niet thuis zitten wachten totdat de deurbel eens klinkt of de telefoon gaat rinkelen, maar er zelf op uit en je openstellen voor ontmoetingen met onbekenden. Dat is niet iedereen gegeven, dat realiseer ik me goed. Als je door ziekte of een beperking aan huis – of erger: aan bed – gekluisterd bent, ben je aangewezen op mensen uit je omgeving die zich om jou bekommeren.

Goed voor een mens

Maar ik ken ook genoeg ouderen die lichamelijk wel in staat zijn om de straat op te gaan en zelfs de tram of bus te pakken, maar dit door een zekere terughoudendheid toch niet doen. Vooral alleenstaande mannen op leeftijd hebben soms de neiging om hun belevingswereld te verkleinen door de activiteiten buitenshuis tot een minimum te beperken. Terwijl het zo goed voor een mens kan zijn om de actieradius te vergroten, nieuwe mensen te ontmoeten, leuke ervaringen op te doen en daarmee het leven meer glans te geven. De volgende keer zal ik wat meer vertellen over initiatieven die organisaties, waaronder MAX, nemen om ouderen te helpen figuurlijk over die drempel te stappen.