Cisca Dresselhuys: ‘Op de spoedeisende hulp’

Onlangs belandde ik op een zondag op de spoedeisende hulp van het plaatselijke ziekenhuis. Ik was gevallen en had 2 bloedende wonden aan mijn hoofd, vlak naast m’n oog. Dat was dus wel een reden om daar even naar te laten kijken door een deskundige.

Ik was niet de enige

Mijn man is dan van het doortastende type, die rijdt linea recta naar de spoedeisende hulp zonder eerst de  huisartsenpost te bellen. Dus daar stond ik , bloedend en wel, voor de balie van de betreffende instantie. Ik was niet de enige die zondagmiddag. Veel ouders met een klein kind, een paar jonge mannen, die duidelijk gewond van een sportveld kwamen en nu door een ondersteunende vrouw in een rolstoel werden voortgeduwd en nog 2 bejaarde vrouwen, die volgens mij, net als ik, gevallen waren.

Toch op de spoedeisende hulp

Toen ik eindelijk oog in oog met de baliemedewerkster stond, kreeg ik te horen dat het druk was (dat had  ik zelf ook al gezien) en dat het dus beter was, dat ik eerst met de huisartsenpost zou bellen om me aan te melden. Ik maakte geen bezwaar,  maar waarom ik me telefonisch moest melden, terwijl ik voor haar neus stond, ontging me. Maar daarover een vraag stellen, was duidelijk niet aan de orde, want de dame had het druk genoeg en de verhalen over ziekenhuismedewerkers, die te zwaar belast zijn en ook nog vaak onaangenaam, zo niet bedreigend behandeld werden door hun klanten, stonden me helder voor de geest. Bij dat soort mensen wilde ik natuurlijk niet horen.

Mijn man nam de telefoonklus van me over. Hij moest eerst een hele rij keuzemenu’s doorworstelen en toen nog eens lang in een wachtrij staan voor hij iemand aan de lijn kreeg, die hem een lange lijst vragen stelde. Tenslotte moest ik zelf aan de telefoon komen om nog een en ander te vertellen, waarna ik te horen kreeg, dat  ik nu aangemeld zou worden bij de spoedeisende hulp (de dame achter de balie dus), waarna ik op de wachtlijst zou komen.

Gelukkig viel het mee en kan het altijd nog erger

Na anderhalf uur was ik eindelijk aan de beurt. Eerst kreeg ik een tetanusprik, waarna de dienstdoende arts constateerde dat er niets gebroken was, de wonden ontsmette en er 2 reuzepleisters opplakte. Met een paar snel opkomende blauwe plekken, zag ik er al snel uit als Mohammed Ali na een onfortuinlijk verlopen bokswedstrijd.

Toen ik de volgende dag een troostbosje bloemen voor mezelf ging kopen, vertelde de bloemiste me ook een fraai verhaal over haar belevenissen op de SEH. Deze winter belandde ze daar,  middenin de nacht, met een heftige niersteenaanval. Terwijl zij krom van de pijn op een bank in de wachtkamer hing, vroeg de receptioniste aan haar zus, die haar naar het ziekenhuis gebracht had . ‘En….heeft ze pijn ?” Het kan dus altijd nog erger.

Cisca Dresselhuys begint haar journalistieke carrière bij het dagblad Trouw. Van 1981 tot 2008, als zij met pensioen gaat, is Cisca hoofdredacteur van het maandblad Opzij. Ze ontvangt diverse onderscheidingen waaronder de Mercur d’Or/LOF Prijs voor haar verdienste voor het tijdschriftenvak. Ook schrijft Cisca verschillende boeken, waaronder Drukker dan ooit Werken na je 65ste. Want van stilzitten na haar pensioen is geen sprake. Samen met Jan Slagter is zij te horen in de podcast De Geboden van Slagter en Dresselhuys en ze schrijft columns hier op MAX Vandaag.

(Foto: Shutterstock)