Resultaat: 1 op de 10 ouderen heeft geen vrienden
Publicatiedatum: 30 september 2015
Uw mening telt! Daarom is het MAX Opinie Panel in het leven geroepen. Regelmatig onderzoeken wij via een vragenlijst wat er in uw wereld speelt. Vervolgens delen wij de resultaten op MAX Vandaag. Dit keer staat eenzaamheid centraal.
Geen vrienden
Uit het onderzoek blijkt dat meer dan 2 op de 10 ouderen zich regelmatig of voortdurend eenzaam voelt. Daarbij heeft 1 op de 10 geen vrienden of kennissen die ze regelmatig zien. Een aantal van onze panelleden geeft mogelijke oorzaken aan van hun eenzaamheid: met pensioen gaan, niet buiten de deur meer durven komen of ver weg wonen.
Contact
Daar tegenover staat dat een kwart van de deelnemers meer dan 5 keer per week gezellig contact heeft met anderen buiten hun eigen huishouden om. De helft van de ondervraagden heeft 1 tot 5 kennissen die ze geregeld spreken. Op de vraag wie het belangrijkste in hun leven is geeft men de partner, kinderen of kleinkinderen het vaakst als antwoord. Ook huisdieren, buren of vrienden worden regelmatig genoemd.
Doorbreken eenzaamheid
Bij 2 op de 3 50-plussers blijkt dat ze niet inzien hoe ze de eenzaamheid die ze ervaren moeten doorbreken. 8 op de 10 heeft wel pogingen ondernomen om minder eenzaam te zijn. Enkele ideeën die ons panel aandraagt om de eenzaamheid te doorbreken zijn: gaan wandelen met de hond, social media gebruiken en vrijwilligerswerk.
Opvallende uitspraken
“Het is zo jammer dat wij helemaal in het noorden wonen. Als je ergens heen wil is de afstand te groot.”
“Duidelijk is dat je zelf iets moet ondernemen, ze staan niet in de rij om wat te doen aan je eenzaamheid.”
“Gelukkig ben ik na het overlijden van mijn man weer hertrouwd, want ik kan beslist niet tegen alleen zijn.”
Geef een antwoord
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Niet-alleen ouderen zijn-vaak eenzaam; ook-jongeren(mensen van rondde 50)vooral-als/men een beperking/handicap heb, komt-door/de-verrotte(individualistische)maatschappij.
Gr. JB. Steenhoek, Purmerend.
de uitspraak ga een cursus of club doen klopt ook niet helemaal
het helpt wel tegen de eenzaamheid ,
dat is waar.
maar ik ben nu een koffieochtend gaan leiden voor ouderen.
en ook daar merk ik toch
dat ik al zolang alleen ben,
dat praten vragen en op een gesprek ingaan best moeilijk is.
in mijn geval denk ik aan een emotionele blokkade,
dus zal dat ook niet snel veranderen
alleen al omdat ik voor mijn gevoel al 61j alleen ben.
buiten de twee ochtenden in de week ,
spreek ik dus ook helemaal niemand meer.
en al ben ik dan wel op zoek naar meer vrijwilligerswerk,
vrienden maken of vinden, is gewoon een utopie.
iets wat ik niet meer verwacht te vinden.
dus al stel ik me sociaal op.
een soiaal netwerk is en komt er niet van.
Toch snap ik het niet waarom je dan geen echt contact maakt met de mensen ondanks dat je een koffieochtend leidt. Je doet zoiets niet alleen daar zijn ook mensen die mee organiseren, daar kan je ook contact mee maken. Heb je last van een emotionele blokkade, blijf er dan niet mee zitten en ga daar hulp voor vragen. Meer vrijwilligerswerk zal echt niet helpen als je niet eerst aan jezelf werkt. Je kan niet verwachten dat het initiatief van een ander uitgaat en van zwartgallige opmerkingen als : “dat is een utopie “wordt je echt niet socialer van. Pak jezelf aan en ga de confrontatie met jezelf aan en dan kan je pas een waardevolle vriend zijn voor een ander.
Ben altijd bereid om hierover met je te discussiëren als je het niet met me eens bent.
Murjani
Klopt, Peter. Ook al ontmoet je regelmatig mensen, dan betekent dat nog niet dat je ‘vrienden’ maakt. Gek genoeg werkt dienstbaarheid, zoals in vrijwilligerswerk, ook niet. Vrienden maak je door interesses te delen, interesses in een hobby, een maatschappelijke richting, in de actualiteit, bijvoorbeeld. En uiteindelijk ook naar de persoon die je zelf bent en naar de persoon die je voor je hebt.
Waar loop jij warm voor? Wat doet jouw hart sneller kloppen? Wat zijn bezigheden die jij zo leuk vindt dat je alles om je heen vergeet? Welke afdeling in de bibliotheek spreekt jou het meest aan, of welke tijdschriften? Richt je in eerste instantie op je eigen geluk, dan wil ik met je wedden dat het je gaat lukken.
Marijke
Ik ben het helemaal met Murjani eens.
Je bent nooit te oud en het is nooit te laat
Peter,
Mede omdat ik op deze pagina’s van Max vandaag ben gaan kijken heb ik de vraag durven stellen :
wat is rijkdom, lief te kunnen en mogen hebben in het algemeen, of lief gehad te worden?
Rijkdom is lief te kunnen en mogen hebben in het algemeen.
Deze rijkdom bereiken we als mens door onszelf te willen en durven kennen en ons zelf lief te hebben als het leven, die we zijn.
Pas dan zijn we in staat oprecht ons zelf in onze alledaagse dingen uit te spreken en onze gewone emoties en interesses met anderen te delen. Met andere delen lukt dan dikwijls simpeler door zelf eigen vreugde te kunnen zijn en vinden in eigen bezigheden en interesses en alledaagse dingen.
Ik ben nu tegen de zeventig, heb bijna mijn hele leven aan vaak ernstige chronische depressiviteit geleden, mede omdat ik mij mijn hele bestaan op de raarste momenten intens eenzaam voelde. Een gevoel, dat net zo vaak onder de jongere garde speelt, als wanneer wij ouder worden. Toen ik jonger was, was ik werkzaam, had op termijn een echtgenoot en kinderen. En toch verliet dat eenzaamheidsgevoel mij nooit helemaal. Maar ik wist ook, dat er momenten bestonden, dat ik in eenzaamheid intens van iets kon genieten, zoals bijvoorbeeld een fraaie zonsondergang boven zee. En dat ik dan helemaal geen probleem in die eenzaamheid voelde. Dat ik deze op zo’n moment zelfs waardeerde.
Tegenwoordig ben ik al zestien jaar gescheiden, heb meerdere jaren last gehad van incidentele psychische stoornis, zoals manisch en psychotisch. De uitgebreidere kennissen/vriendenkring, die ik ooit had, is voor het ruimste deel verdwenen.
Maar pas nu, nadat ik door het dal van die psychische problemen ben geweest, geniet ik heel vaak van mijn alledaagse eenzaamheid en ervaar deze zelfs dikwijls als een gave van vrij zijn om te doen en te laten, zoals ik zelf zin heb, wil. Zo net had ik even kort zo’n akelig grijs voelen wat samengaat met ons eenzaam voelen. Toen ben ik maar lekker in bed gekropen, het is de eerste wat herfstig aandoende dag na fraaie dagen, en heb mij behaaglijk nog even aan een tijdje warm doezelen en een beetje slapen overgegeven. En nu om half vier in de middag voel ik mij hier na stukken prettiger. Zou ik met iemand samenleven, dan zou zoiets veel lastiger zijn.
Realiseer je, dat in wezen alle mensen eenzaamheid kennen, de een meer dan de ander. Maar hoe meer vreugde wij als mens aan onszelf, aan ons eigen zijn, durven te ontlenen, hoe eenvoudiger het wordt, om zelf, wanneer wij werkelijk willen, ons open te stellen naar anderen toe. Ik schrijf je dit, om je te helpen voor jezelf door je eigen blokkade heen te breken.
Lukt dat niet, zoek dan inderdaad eens professionele hulp. Weinig zo goed om eens vrijuit iemand te hebben om tegen uit te spreken en daardoor iemand, die je wellicht kan helpen, je eigen vreugde te vinden en je mogelijkheden kan bieden, het eenvoudiger te maken om je eenzaamheid, je alleen door de dagen gaan, te helpen doorbreken.
Omdat ik zelf veel dagen ken, dat ik geen woord tegen iemand zeg, verlicht ik dit, door prettige plekjes voor mijzelf te kennen, waar ik toch mensen om mij heen heb, en in ieder geval dus gewoon anderen groet. Mijn lievelingsplekje op het moment is een coffeeshop bij mij in de buurt, waar dus door velen wiet e.d. wordt gekocht of geblowd in het verplichte rokers hok. En hoe aardig is het dan om mensen van allerlei leeftijden daar een stukje tijd te zien invullen. De jongeren die daar werken zijn erg aardig en kom je langer, wordt het ook heel gewoon gepruimd, dat je hen bij naam leert kennen, wat dan weer een vertrouwd gevoel geeft. Zelf blow ik niet, maar rook ik bij vlagen als een schoorsteen, wat ik daar in het rokers hok dus rustig ook kan doen bij een heerlijk kopje koffie.
Een vast feestje voor mij is altijd het regelmatig bezoek aan de bibliotheek, de hoofdbibliotheek in het centrum van de stad, wat mij toch ook telkens het gevoel geeft deel te hebben aan de alledaagse maatschappij. Om eens tegen iemand te glimlachen of gewoon maar eens dag te zeggen.
Dan kom ik meestal nogal moe, maar voldaan met een stapel lectuur thuis en voel mij zeer behaaglijk, dat ik weer in mijn eigen omgeving ben. Vaak zijn het maar kleine dingen, die ons, ook als mens alleen, een tof gevoel kunnen geven.
Wens je succes toe, en vreugde in jezelf, dan is het vaak minder zwaar om eenzaam en alleen te zijn. Hartelijke groet, Felice.
Ik ben alleen moeilijk alles aan te pakken
Het alleen zijn is niet leuk,doch ik heb niet echt een slechte ervaring.
Na het overlijden van mijn vrienden 3 in een jaar had ik niet de behoefte aan gezelschap.
Doch na verloop van tijd ging ik mijn vrienden en in het bijzonder een vriend missen.
Maar nieuwe vrienden maak ik niet zomaar.
Ik had mij aangemeld voor vrijwilligers werk bij de kerk ,mijn gedachte er achter wat nuttigs te doen en andere mensen te ontmoeten .
Na een klusje werd ik niet meer gevraagd ,kan in mijzelf zitten maar daar is nooit wat van gezegd.
Kan ook zijn dat het niet klikte maar ook dat is gissen .
Ik wil alleen maar zeggen als je wat ouder bent gaat het niet meer zo makkelijk , je draagt zonder het te beseffen je gevormde verleden mee.
Wel denk ik dat je moet blijven zoeken en niet te gauw zeggen dat het wel gaat.
Openheid en eerlijkheid werken meestal het beste.
Aldus Jan
Ik ben een man van rond de 70 jaar ben 6 jaar geleden verhuisd naar Griekenland
Ja, iedereen zegt dan heerlijk ,altijd mooi weer en nooit een echte winter,althans op het eiland waar ik woonachtig ben.
Vaak voel ik me eenzaam dit ook omdat ik de taal niet machtig, ben dus geen contact heb met de bevolking, die bijna geen van allen een andere taal spreken.
Heb alleen contact met mijn familie in NL., maar wat ik het meeste mis na mijn verghuizing is gewoon een gezellig praatje. Het land is erg mooi om te wonen, maar het is echt niet allemaal rozegeur en maneschijn wat velen wel denken in een land waar altijd de zon schijnt.
Wat ik erg jammer vind is dat er maar weinig tot geen aandacht wordt geschonken aan Nederlanders die wel in Europa wonen maar niet in NL.
Wat doe je aan eenzaamheid? Een goede vraag! Het lijkt mij nou niet direct helpen om met je hondje te gaan wandelen. Alleen thuis wonen is voor mij geen probleem. Maar wel, behoefte aan een vertrouwelijk en goed gesprek. Dat hoeft niet altijd te gaan over problemen waar je tegenop loopt als je zéér slechthorend bent, en steeds slechter gaat zien. Daarom is de computer voor mij een uitkomst. Ben ook veel bezig geweest met verenigingen en instellingen te zoeken, die hoog in het vaandel hebben staan dat zij voor mensen die behoefte hebben aan een persoonlijk contact/gesprek, om daar op te reageren. Tot nog toe geen resultaat.
Misschien is het een idee dat MAX een special pagina opent waar mensen contacten kunnen leggen. Mag best tegen een onkostenvergoeding denk ik
Beste joszevenvijf, bedankt voor uw reactie. Dan hebben wij goed nieuws, die (gratis) pagina bestaat reeds. Hij is te vinden via: https://www.50plusnet.nl/
Langdurige vriendschappen stopte totdat onze ouders overleden ik een buitenlandse partner kreeg. Door een eerdere scheiding en trouwde met een buitenlandse partner en een familie met onbegrip. Getrouwd maar geen sociale omgeving en voldoe aan de criteria; mixed-couple, chronisch ziekte (wao) waardoor nieuwe connecties door vooroordelen moeilijk zijn. Mijn contacten heb ik met lotgenoten en clientenvereniging waar ik redacteur ben. Ik schrijf over zorg en leven met gz beperking. Mijn ervaring is dat er onderhuidse discriminatie cq niet acceptatie wel in de maatschappij aanwezig is. Het trekt ook een wissel op het kontakt maken want het onderbuik gevoel voorkomt niet altijd teleurstellingen. Eenzaamheid gaat verder dan een relatie en het wel/niet hebben van een sociale omgeving.
Tja… we hebben veel kennissen… weinig echte vrienden… maar de vrienden die we kennen…. die zijn goud waard… dat merk je wanneer je ziek wordt…. koester je vrienden en de kinderen en kleinkinderen niet te vergeten… dat zijn onze surplusvrienden….
Vele ouderen hebben geen behoefte,en beginnen er niet aan.Gaat in grote steden makkelijker een praatje te maken,In kleine plaatsen wil men eerst van de hoed en de rand weten ,ik wil graag contact,maar kan mij niet opdringen,er is meer een bemoei en roddelcultuur hoe opvallend in deze tijd waar Corona je in een kleine wereld doet leven.Persoonlijk heb ik heel veel vrienden en fam waarmee ik een dikke band heb ,doe daarom niet je oude schoenen weg al zie je ze fysiek niet meer.De armoe ontstaat door beperkte mobiliteit,dus ook zelfstandig op pad kunnen..Er zou meer gelegenheid moeten zijn om via bekenden,vrijwilligers etc tegeneen vergoeding dit mogelijk te maken,Valys biedt door het jaar heen geen onbeperkte km. Geïnformeerd,veel maken geen gebruik van hun km,s. Helaas ben ik de dupe van normen .Geïnformeerd maar vele ouderen zitten graag thuis en hebben geen moed of zin in fysieke ontmoetingen Als ik de loterij zou winnen ,zou ik een taxi en een chauffeur In dienst nemen,daardoor meer behoefte bijv een dagje rondrijden of naar een doel toe.weet zeker meer gegadigden te zullen vinden.
Wat als je geen partner zoekt of vindt.Het gaat vooral om spontane behoeften.Er zijn of waren genoeg reisgezelschappen z,a van kerken bonden etc..
ik zou het liefst alle eenzame ouderen bezoeken
Alleen zijn is van iedere leeftijd. En daar met je zelf iets aan doen, helaas. Er zijn een legio van ideeën maar het is aan jou om iets aan te pakken en ook te doen. Ik heb zelf ook geen vrienden meer en familie voor aanspraak en met pensioen. Maar tot nu nog geen dag alleen gevoeld door mezelf
Bezig te houden. Maar nogmaals je MOET HET ZELF DOEN. SUCCES.