Deel 5: Lief dagboek
Een van de best verkochte boeken ter wereld is het dagboek van Anne Frank. We zijn gelukkig niet allemaal joodse meisjes in de Tweede Wereldoorlog, maar door een dagboek bij te houden kunt u het schrijven oefenen.
Discipline
Schaf een dagboek of notitieboek aan en schrijf er elke dag in. Ook als u niets bijzonders hebt meegemaakt. Durf te krassen en fouten te maken. Het hoeft niet uitgegeven te worden.
Het dagboek van een ander
Het kan ook leerzaam zijn om te doen alsof u iemand anders bent. Kies een bekend of juist fictief personage en schrijf zijn of haar dagboek. Zo leert u zich in te leven in een ander.
Thuisopdracht
Schrijf een pagina uit het dagboek van iemand die u kent. Mail hem naar die persoon en probeer erachter te komen of het een beetje klopt.
In deel 6 maakt Michel duidelijk dat u allerlei keuzes moet maken, als u een verhaal gaat schrijven. Klik hier als u terug wilt naar het overzicht van de cursus.
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Lief dagboek, vandaag zaterdag 16 april.
Bij de uitgang van de supermarkt zaten op een hekje 5 jongens (9 a 10 jaar) met een blikje drinken.
Mijn man zei smaakt het jongens ? gelijk met zn. allen de hand opstekend roepend: ‘ hai faif ‘ Ik zeg wij hebben vroeger op school geen Engelse les gehad maar ik denk dat het betekend , Geef me de Vijf.
Na de 5 hand aanrakingen, zeggen ze ; meneer en mevrouw wij wensen U een mooie dag toe! Dank je, voor jullie ook. Onze dag is weer goed.
Geweldig zulke boys, ik zou ze willen knuffelen ( evenals onze achterkleinkinderen). Truus.
Pagina uit het dagboek van m’n zoon
Vandaag vroeg op vanwege een grote klus bij een brandweerkazerne. Om zeven uur kwam de baas me halen want we moesten zeker drie uur rijden naar de volgende stad en onderweg ook nog de materialen ophalen die we besteld hadden voor deze opdracht.
Vijf opklapbedden in het kantoor van de kazerne voor de nachtdienst. Bedden die ter plekke in elkaar gezet worden met een mooie houten wand ervoor zodat er ook vergaderd kan worden. Met z’n drieen deden we de klus. Toffe gozers, die brandweerlui; ze bleven maar eten voor ons aanslepen en hielpen met het verplaatsen van de zware stukken.
Onderweg was het best spannend toen we met onze zwaar beladen wagen in een sneeuwbui terecht kwamen en ineens geen hand meer voor ogen konden zien. Langzaam voortkruipend over de steeds gladder wordende weg bleven anderen met dezelfde snelheid doorkarren en die passeerden we later weer; in de berm, in de vangrail, op z’n kop of in innige omhelzing met een andere maniak. Pfffft, heftig was dat. Volgens m’n baas maakt hij al jaren niet anders mee; onbegrijpelijk.
Even later, toen we uit het dal vandaan over de heuveltop reden was ineens de sneeuw over en toen, ongelooflijk maar waar, stond daar op zo’n tien meter van de weg een eland. Woooow, ik had ervan gehoord maar om er nu een in levende lijve te zien, dat wilde ik echt in m’n dagboek zetten. Straks dit ook even naar m’n moeder mailen. Een foto maken lukte helaas niet, daarvoor ging het te snel.
Ook al hebben we keihard gewerkt, we kregen de klus niet klaar. Omdat we morgen een andere opdracht hebben zijn we naar huis gereden, anders waren we daar blijven slapen. Volgende week gaan we terug. Fijn om thuis te komen in mijn eigen huis en Jessica heeft heerlijk voor ons gekookt. Nu slapen want morgen weer vroeg op.
Dagboek van Bea 88 jaar
Ook deze nacht werd ik wat vaak wakker. Mijn dikke benen hinderen me als ik naar toilet moet. Maar morgen ga ik eten, hiernaast. Mijn buurvrouw die veel jonger is en vrolijk maande me om de diepvrieskist op zolder leeg te maken. Ik geef haar het hertenvlees dat er al in ligt vanaf kerst. ‘Joh Bea je hebt toch geen drie teeners meer in huis. En je zult zien dat het bespaart op electra’ zei ze. Ze is erg goed met dat soort dingen.’
En inderdaad, eigenlijk heeft het geen zin die oude diepvries op zolder. Het is een hele klim als ik er iets uit wil hebben. Teeners heb ik niet meer in huis, mijn oudste zoon is 59 en de jongste Nicole wordt 47.
Toen ik aankwam, na mijn middag bridgen was de tafel al heel feestelijk gedekt met blauwe borden op een groot wit onderbord. Kobalt blauwe kandelaar en bijpassende messenleggers. Het is altijd zo leuk en licht, terwijl zij toch ook haar man verloren heeft en zo plots. Ik weet niet of ik er langer over heb gedaan om de dood van mijn man te accepteren. Maar het is plezierig om een buurvrouw te hebben die licht is en experimenteert en voor de grap zegt: welk project pakken we nu eens aan, nu je zolder diepvries leeg is ? We praten veel en ze zegt me het leuk te vinden, want ik klaag niet en gedraag me ook niet als een zielig slachtoffer. Dat is mijn aard niet. Wel luisteren we goed naar elkaar. Buren als vrienden. Vandaag ben ik verder alleen, maar na gisteren hindert dat niet. Ik ga eens koffie zetten voor mezelf.
Dagboek van Louise.
Vandaag is het een spannende dag geweest. Vanmorgen ben ik naar de TV studio’s geweest voor het kookprogramma ‘de dagelijkse keuken’. Ik mocht meekoken met een Marie, de beroemde Marie. Onlangs kocht ik haar nieuwste boek en ik heb het meegenomen om het te laten signeren. Achter de schermen was het enorm druk. Ik zag hoe zo’n programma werd gemaakt en wat daar allemaal komt bij kijken Het is hard werken en daar schrok ik wel van. Het is een ervaring die ik nooit zal vergeten en ik heb er toch wel één en ander van opgestoken. Alle dagen kijk ik naar het programma en nu was ik daar live aanwezig. Prachtig. De crew was druk bezig maar vriendelijk en ze hebben al mijn vragen beantwoord. Vrienden en familie hebben het programma gezien en ik krijg dan ook voortdurend berichtjes, tot nu toe allemaal positief. Ik had niemand verwittigd en wou het zien als een verrassing. Het was een supermooie dag maar vermoeiend. Een dag om nooit te vergeten!
Louise
Lief dagboek,
Vanaf vandaag, maandag 12 mei, ben ik voor de tweede keer dit jaar dakloos geworden. Tot vandaag woonde ik een stacaravan op een camping in het Noord-Hollandse Opmeer. De eigenaar kwam vorige maand met het bericht dat ik eruit moest. “Je wist vantevore dat je maar effe kon blijfe”, siste hij me toe in zijn zangerig dialect. “Me dochter heb geen dak meer bofe d’r hoofd”. Dat ik dan geen dak meer boven mijn hoofd heb, maakte hem niet uit. “Eige flees en bloed hè”! En daar moest ik het mee doen. Ik zit nu in de trein van Hoorn naar Amsterdam, met mijn Samsonitekoffertje dat sinds januari mijn trouwe metgezel is. Hoe ironisch: ooit een cadeau van mijn schoonouders. Het ritje op dit traject stemt me zwaarmoedig, vooral de stoptrein die treurige stations aandoet. Er stapt nauwelijks iemand in of uit. Gezelligheid is op dit traject ver te zoeken. De zware cacaolucht dringt de coupé binnen. Ik sluit mijn ogen om verdere indrukken buiten te sluiten. Pas in Amsterdam doe ik mijn ogen open. De mij bekende Spaarndammerbuurt ligt er vertrouwd bij. De treinwielen rijden al knarsend over een ijzeren brug. Aan de rechterkant ligt het gebouw van de Regenboog, opvang voor daklozen. Daar zal ik naar toe gaan als ik geen kamer vind in het Botel. Triestheid overvalt me als ik daaraan denk. Vlak voordat ik van de roltrap stap valt mijn oog op een aanplakbiljet in de vorm van een achterkant van een envelop: ‘Onderdak en werk’ staat er in grote zwarte vetgedrukte letters, plus telefoonnummer. Ik bel het nummer, een doorrookte stem zegt: “Hellooooow”. Opeens vertrouw ik het niet. Wat zou hierachter zitten? Een hoerenkast? Een drugskartel? Mensenhandel? Ik hang snel op. Buiten het station sla ik links af richting Botel. Mijn koffertje rolt hortend en stotend over het Amsterdamse plaveisel.
Dagboek van Dusty
Mijn bazinnetje komt me uit de bench halen. Even lekker uitstreken. Dan naar de serre waar ik even lekker kan rollen op de vloerbedekking.
Mijn vrouwtje gaat brood smeren. Toch eens even kijken of er niets op de grond valt en daarna streek ik me uit op de bank en gluur de keuken in om te kijken of er toch echt niets op de grond valt.
Ik hoor het baasje naar beneden komen. Balen dan moet ik mee gaan wandelen. Hier heb ik dus geen zin in. Onderweg kom ik steeds vervelende honden tegen die aan me beginnen te snuffelen. Ook op plekken die ik niet wil.
Na ons dagelijks rondje gaan mijn baasjes ontbijten en meestal hebben ze wel een lekker stukje kaas.
Daarna ga ik weer lekker op de bank liggen. Even wel goed zoeken welk hoekje van de bank lekker ligt. De ochtend zon valt lekker binnen, dus een plekje in de zon is dan wel lekker. Gewoon ongegeneerd met de pootjes in de lucht. Als hond mag dat, want ik ben toch heel liefelijk.
Tussendoor even blaffen als er iemand langs loopt over het trottoir. Je komt toch in mijn territorium. Hier ben ik de baas.
Rond 12 uur moet ik weer mee, de baas uitlaten. Waarom kan hij niet alleen en moet ik altijd mee? Ik probeer me nog tegen te houden maar uiteindelijk loop ik dan maar mee. Dan zal ik maar ondertussen een plasje doen. Als ik dan toch mee moet.
In de middag weer lekker rusten en af en toe gaan verliggen. Wat heb ik een zwaar leven. Mijn baasjes gaan even weg en dan moet ik in de keuken liggen met een lekker muziekje op de achtergrond.
5 uur weer het zelfde verhaal, het baasje wil gaan wandelen en ik moet weer mee, WAAROM?
Als we terugkomen staat het eten op tafel. Ik denk dat ik daar ergens bij ga liggen, wie weet valt er iets op de grond. Dan hoeven mij baasjes het niet op te ruimen.
Hierna maar even uitbuiken op de bank. Als de televisie aangaat komt mijn bazin bij mij zitten en wordt ik lekker geknuffeld. Heerlijk en lekker warm. Daar doe ik het voor.
‘S-avonds het baasje nog even uitgelaten en daarna in de bench. Weer een zware dag gehad.
Vrijdag de 13e
Ik ben een bijgelovig iemand en ik heb een beetje angst voor vandaag en wat blijkt nu, ik heb weer eens gelijk gekregen. Ik zou vandaag op vakantie gaan, maar helaas corona bracht roet in het eten. Daar gaat mijn weekje vakantie. Ik baal als een stekker, ik had me hier zo op verheugd, eventjes een weekje weg uit alle sores, maar nee, juist vandaag zeiden de instanties van mijn vakantieland, We nemen geen toeristen meer aan in ons land. Nou lekker dan, heb ik weer. Ik kan zeker ook naar mijn centen fluiten, want dit staat vast niet in de regeltjes van uitbetaling, al heb ik dan braaf een annuleringsverzekering afgesloten. Nee ik vind het een rotdag die vrijdag de 13e. Natuurlijk het is erger voor de patiënten die het hebben en zo. Maar waarom moesten ze nu uitgerekend MIJN vakantie afnemen. Had ik nu maar een weekje eerder geboekt, ik zei het nog tegen mijn vrouw. Vrijdag de 13e brengt vast ongeluk, maar mijn vrouw zei:” Ach maak je niet zo druk, het zal wel loslopen.” Nou niet dus!. Het leven gaat door, maar ik voel me echt een beetje zielig.
16 maart 2020
Schrijfopdracht 5, hou een dagboek bij
Lief dagboek, jij weerspiegelt mijn diepste gedachten en eigenlijk nog veel meer.
Natuurlijk keek ik, net als andere Nederlanders naar de ontwikkelingen van het Corona virus. Het hield me al bezig vanaf de eerste dag de China hiermee worstelde.
Het virus blijkt moeilijk te stoppen en nog niet te bestrijden. Er zijn geen medicijnen voor. Onze geleerden zijn hard bezig om een vaccin te ontwikkelen.
Ondanks de goede berichten hierover, zal het voor veel mensen die door het virus getroffen zijn, niet op tijd komen.
Gisteren hoorden we dat de scholen toch gaan sluiten, de horeca en veel andere gelegenheden ook. KLM ligt stil, net als veel grote en kleine bedrijven, en we staan pas aan het begin van de pandemie.
Vandaag zei premier Rutte: “ het virus is onder ons.”
Ondanks alles, blijkt dat we als volk, immuniteit moeten ontwikkelen tegen dit onbekende virus.
Niet hamsteren is de roep van de premier.
Het is belachelijk dat mensen enorm veel wc papier kopen,
alsof ze dit gaan eten. De groenten, vlees, brood en conserven schappen zijn ook leeg. Jammer voor de mensen
die laat werken. Zij grijpen mis.
Tja, wat doet zo’n pandemie met het mensenhoofd.
Ergens snap ik het wel: angst. Mijn God straks gaan de winkels dicht. Dan hebben we geen eten.
Ik herinner me, uit de verhalen van mijn opa, dat veel mensen tijdens de oorlog, zeep, thee en koffie, hamsterde.
Dit gevoel, tegelijk van overlevingsdrang en angst, viel over me heen toen ik de lege schappen in de diverse supermarkten zag; Oorlog, oorlog, geen eten, geen drinken, geen… mijn God wat verschrikkelijk.
Nu ja, onze premier zegt: niet hamsteren mensen, er is genoeg, haal gewoon je boodschappen, dan heeft iedereen genoeg.
Ik werp een blik in de winkelwagen. Stel, stel nu dat iemand zegt: er ligt teveel in. 1 rol verhoud folie, 1 pak vuilniszakken, 1 witte kool, 1 pak mihoen,taugé, 5 kg aardappels, geschaafde kaas, knabbels voor Quinta, 1 stokbrood en 1 pak suikerwafels.
Wc papier is in de aanbieding, maar dat neem ik absoluut niet mee. Je zou sowieso haast denken dat mensen het eten met een of ander sausje. Het gaat mij niet gebeuren dat iemand hier ook maar iets kan zeggen.
Afrekenen met pinpas, geen hand contact met de caissière die met latex handschoenen, alles keurig afhandelt.
Last die bon maar zitten, hoor ik mezelf zeggen. Ik wil ook geen latex contact, want je weet maar nooit.
Een meneer vraagt of hij langs mag lopen. Hij hoest behoorlijk. Ik ga meteen twee meter opzij. Hij zegt, “ maak je maar niet druk, ik kom net uit het ziekenhuis.” Ja ja, denk ik, daar moet je nu ook wegblijven, toch?”
Thuis gekomen maak ik mihoen, met lapjes varkensfilet, over van gisteren. Prei en wortel had ik nog. Ik snij de kool, was de taugé en tover de laatste pindakaas om tot pindasaus. Ik besef goed, dat deze Corona toestand wel eens lang gaan duren.
Dagboek van Edmond.
Vandaag is het mijn “thuiswerkdag”. De Coronacrisis héé. Als teamleider van Vluchtelingenwerk kun je natuurlijk niet in je bed blijven liggen. Dus rond acht uur op, vlug douchen, half uurtje buiten fietsen, en aan de slag op de pc. Als ik terugkom van fietsen is mijn vrouw al beneden. We praten wat over de stand van zaken. Nog nieuws gezien, gehoord enz. We vragen ons af wat Rutten vanavond gaat zeggen tijdens de persconferentie. Het houdt ons bezig. Worden de maatregelen verlengd of versoepeld? En hoe dan? En hoe gaat het met de maatregelen in België. Wanneer kan ik naar mijn ouders die in België wonen. Ze zijn 91 en 90 jaar. Ik ben benieuwd of onze geboekte vakantie naar de kust van België, nog wel doorgaat. Dat is eind mei, begin juni. Onze verzekeringsmaatschappij vergoedt niets. Het appartement hebben we in België geboekt bij een makelaarskantoor. Als wij de tweede termijn betaald hebben kunnen we op vakantie. Als we België dan nog niet in mogen dan moeten we het makelaarskantoor gaan bellen en vragen of wij het kunnen verplaatsen naar volgend jaar ofzo. Als dit niet kan zijn we 1000 euro kwijt. Wat een onzekere toestand is dit zeg. Ik maak me zorgen want mijn vrouw en ik zijn echt aan vakantie toe.
Dagboek van Mies
Vanmorgen werd ik alweer wakker met die verrekte pijn in mijn arm. Ik had ook niet moeten vallen en ik weet ook dat ik eigenwijs was door mijn rollator aan de andere kant van het huis te laten staan. Soms lopen de tijden een beetje door elkaar. Dan lijkt het net alsof ik 30 jaar ben en de kinderen zo thuis kunnen komen. Of dat het nog maar een paar jaar geleden was dat Cor zo binnen kon stappen, met vuile schoenen van de tuin. En nog te laat voor het eten… Wat heb ik toch gemopperd op die man. Zelfs toen het einde er voor hem was kon ik niet anders dan mopperen.
Mijn arm dus… het gaat me echt niet lukken vandaag, ik kan ook helemaal niets meer. Lopen al niet, schoonmaken niet. Ik kan niet eens aardig doen. De buurvrouw komt ook al niet langs. Dus heb ik mijn zoon maar gebeld. De enige die nog komt. De anderen zijn of verhuisd of zetten de boodschappen in de gang en vertrekken weer. Ik snap aan de ene kant wel dat ze zo reageren, maar ik kan er ook niet zoveel aan doen. Ik zou het willen maar dan gebeurt er weer iets…
Soms snap ik geen snars van het hele leven. Veel van mijn familie is er al niet meer. Ik zal inmiddels ook wel op het lijstje staan. Ik snap ook niets van mezelf. Waarom kan ik niet met die computer omgaan? Waarom ben ik toch die spullen telkens kwijt. Gelukkig heb ik mijn geloof en bid ik om kracht. Het lijkt alsof ik daar nooit antwoord op krijg. Ik blijf trouw. Hou vol. Op een dag gaat het me lukken. Als er mensen zijn die in mij geloven. Dan heb ik de kracht om te zeggen: Kom op Mies, bel die taxi en ga het zelf doen. Kom meisje, loop door die pijnlijke voeten heen. Maar vandaag niet. Ik bel wel en vraag hulp. Voor de zoveelste keer. Ik weet het soms ook niet meer. Ik ben moe, oud en zonder mijn man toch echt helemaal alleen. Wat moet ik? Stoppen met schrijven in ieder geval. Want mijn hand wil niet meer.
Lief Miepje,
Ik heb je al lang niet meer gezien. Vandaag kwam ik die vrouw tegen. Je weet wel met dat hondje. Ik wilde tegen haar uitvallen maar toen dacht ik aan jouw advies. Schrijf een leuke brief aan iemand. En dus schrijf ik nu een leuke brief aan jou. Tja, we wandelen al heel lang met elkaar, zo’n 8 jaar. En we hebben veel met elkaar meergemaakt. Ik kom je zo vaak tegen omdat ik twee honden heb, Diesel en Beppie. Diesel is zoals je weet uit het asiel en Beppie hebben we als straathond opgepikt in Spanje. De honden moeten 3 keer per dag worden uitgelaten . En jij wandelt voor je suiker. Laat ik zo zeggen jij bent diabeet en om je suiker zo laag mogelijk te houden wandel je zoveel mogelijk. Ik vind het knap van je dat je dat zo lang vol houdt. Ik hoop dat alles goed met je is. En dat je veel plezier beleeft aan die creatieve schrijfcursus. Weet je wat me te binnen schiet dat ik de tekeningen zou maken voor dat verhaal over die twee kabouters. Ik heb die nog steeds niet gemaakt. Oh ja, en ik zou je dat boekje over die chakra’s brengen. Shit, ben ik vergeten.. Och wat jammer. het ijs wat ik gisteren heb gehaald, is al op. Het was ook zo’n warme dag en mijn zoon had z’n vriendin op bezoek. De kat lust trouwens ook ijs. Lust jouw kat dat ook? Diesel en Beppie lusten ook ijs. Vanmiddag ben ik met de motor weggeweest. Even een kort rondje gemaakt. Mijn vrouw zou eerst meegaan maar die is toch maar naar haar zus gegaan. Hun broer en zijn vrouw kwamen ook en dan is het gezellig om met zijn vieren te bridgen. Ik hou niet van bridgen dus ik ben maar met de motor weggegaan. Heb je zin om mee te gaan wandelen? Ik bel je daarover zo meteen op. Of ben je niet thuis? Och dat is waar ook. Je bent een dagje weg. Ik hoop dat je veel plezier hebt. Dit was het voor nu. Doeiiiii Miepje, we zien ons nog wel. Groetjes, Keers
Dagboek van mezelf, meer dan dertig jaar geleden!
Lief dagboek,
Vandaag is het echte werk begonnen. De eerste dag op de Universiteit.
Ik ben daar aangekomen en heb mijn weg gezocht door de gangen en met de liften op de verschillende verdiepingen. De zoektocht van en naar de verschillende gebouwen was ook een uitdaging. Maar goed, dit gaat allemaal wennen.
De eerste colleges. Les volgen in van die tribune-zalen. Ook apart om mee te maken. Bij het ene vak had ik keuzestress omdat ik overal kon gaan zitten. Hoog of laag? Wat zou nou de beste plek zijn voor het goed kunnen volgen van het college? Bij het andere vak heb ik op een traptrede gezeten omdat de “tribune” helemaal vol zat. Was dit wel goed georganiseerd?
Ik heb ook de eerste keuzes gemaakt in welke boeken ik ga aanschaffen en welke ik ga kopiëren. De bibliotheek heeft exemplaren die je voor een korte tijd kan lenen. Speciaal om je hiervoor de gelegenheid te geven.
En dan de talloze bibliotheken, stilteruimtes en studiehoeken in het gebouw. Wow! Je kan er heerlijk zitten werken en studeren. Dit gaat lukken, lief dagboek, dit gaat lukken…