Alles weer gewoon
Publicatiedatum: 18 september 2016
Aan het einde van de vakantie moeten er bij thuiskomst stapels van mijn bureau worden weggewerkt. Geboorte- en overlijdensberichten, huwelijksaankondigingen, uitnodigingen, verzoeken, rekeningen. Een mix van blijheid, verdriet en sores wacht op antwoord. Je moet er even voor gaan zitten. Met nieuwe energie probeer ik de stapels snel kwijt te raken. Na de vakantie heb ik altijd wel een zekere opruimwoede. Kleding, schoenen, keukenkasten krijgen een beurt. Een mens bewaart toch veel te veel! Oude schoenen en kleding die ik al jaren niet meer heb gedragen. Blikjes en potjes ver over de datum heen. Intussen ruimt het lekker op, krijg ik weer overzicht en komt er plek voor een nieuw seizoen.
Iedereen is ook weer aan het gewone werk. Kinderen brengen onze kleinkinderen weer naar school. Vrij snel is alles weer bij het oude. Eigenlijk is dat best fijn. Af en toe brandt de open haard al, maar zo lang mogelijk samen eten in een tot laat zonovergoten bloementuin is niet te versmaden. September vind ik eigenlijk de heerlijkste maand. Aangename rust die door gezeefd buitenlicht loom op je neerdaalt.
Mijn uitgeefster heeft allerlei plannen voor evenementen volgend jaar. Een jubileumtentoonstelling, interviews, een eigen stand op de Margriet Winterfair. Soms moet ik wel diep ademhalen. Oma is 68 en wil eigenlijk het liefste alleen maar schilderen, zoals deze maand een paars bloeiende artisjok. Ik heb hem gekregen van een vriendin uit haar tuin. Het waren de laatste, maar dit weekend vond ik met onze jongste kleindochter er gelukkig ook nog een paar op de Leidse markt. Samen daar naar de kaas-, fruit- en notenboer. Vis bij Klaas. Met al die lekkere spullen in de kinderwagen naar een terrasje. Waarom moet ik toch soms zo ver weg op vakantie ? Het ultieme uit-gevoel ligt hier om de hoek. Man-met-kleinkind en een biertje in het zonnetje onder handbereik– dat Leidse terras op de markt zou elke vakantiefolder opfleuren! En ik heb mijn opgeruimde ordners uit het zicht naar zolder laten verdwijnen. Mijn man is zijn vakantiegevoel nu al kwijt bij de gedachte dat ik hem volgend jaar vraag daar boven opruiming te gaan houden. Maar nu even niet.
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Aan het einde van de vakantie bekruipt me opnieuw het gevoel dat ik helemaal geen vakantie heb gehad. Dat het drie min of meer verplichte weken waren die in niets leken op een periode van ontspanning en vermeende zorgeloosheid zoals ik die in mijn jeugd wél kende. Ik begon er met tegenzin aan omdat ik wist dat het drie weken kamerarrest zouden zijn, zéker als het weer niet zou meewerken en ik zelfs niet gewoon eens naar wat bos of water in de buurt zou kunnen. En dat is het precies geworden, drie weken kamerarrest minus één dagje Apenheul. Het inkomen uit de thuiszorg stelt me op licht arrest want het vakantiegeld was schoon ópgegaan aan een nieuwe bril, reparaties aan mijn voor mijn werk zeer noodzakelijke bromfiets en wat achterstallige rekeningen. Van wat overbleef trakteerde ik mezelf op wat duurder, voor bijstandgerechtigden zelfs misschien extravagant lekker eten; ’n Keer pizza of wat dacht u van indiaas? Oh ja, nieuwe badslippers en een keurige nieuwe bromfietshelm zijn eindelijk óók van mijn verlanglijstje verdwenen. Na die van mij begón die van de rest van het land. Door vakanties van kinderen en mantelzorgers waren veel van mijn klanten ook wat ontregeld. Dus ik zag uit naar September. Alles en iedereen weer min of meer op de goede plaats en op vertrouwde tijden. Ook zag ik er wat tegenóp met het oog op de herfst en later mogelijk winters ongemak. Maar het gaat prima. Zojuist nog een paar fraaie buitengewoon lichte, warme dagen kado gehad. Tropische dagen in September, dat is natuurlijk niet te versmaden. Eigenlijk een keurige afsluiting van de “pretperiode” waardoor je je op het komende jaar gaat bezinnen. Even grofweg ordenen waar het de komende maanden ook weer over lijkt te gaan. Nou ja, het wéér dus én, ook niet te veronachtzamen, het jaarlijks terugkerende decemberdal. Daarná de verkiezingen die natuurlijk weer door réchts gewonnen worden en opnieuw de zorg, eigenlijk alles wat fatsoenlijk is, op de tocht wordt gezet of meteen de plomp in gesodemieterd. Het zal weer zoeken en graven zijn naar positiviteit en er wordt vast veel gevloekt. Maar nu even niet.
Mijn vakantie kent geen einde. … Ik heb al 8 jaar vakantie, sinds mijn werkgever mij buiten gooide, op 55 jarige leeftijd. In het begin was het even wennen, maar al snel vergat ik de hel waar ik al jaren werkzaam was. Ik ben jaren gesard en getreiterd, wat me een kwaal en in gevolg daarop een WAO uitkering opleverde, na mijn ontslag. Ter verwerking schreef ik een boek over mijn werkervaringen en gelijktijdig besteedde ik steeds meer tijd aan mijn tweede woning in Belgie en mijn leven, daar. Ik pakte een oude hobby (studeren) op en besteedt daar 4 uur per dag aan en mijn dagen worden steeds meer ingevuld met leuke dingen. … Nu heb ik niet eens tijd meer om te werken. Bij de gedachte aan werken, alleen al, krijg ik spontaan paniek aanvallen en angst stoornissen. Ik ga met mijn levenspartner 2x per jaar op vakantie en bij terugkomst is er niets veranderd of achterstallig onderhoud blijven liggen (behalve de planten water geven). Ik vul de weekenden met familiebezoek, inclusief mijn 91-jarige moeder, die helaas steeds meer geheugen verliest. Tot op heden word ik redelijk goed met rust gelaten, door de overheidsdiensten (dat was wel eens anders) en krijg bijna nooit meer post in mijn brievenbus, behalve loterij verleidingen, internet/telefoon verleidingen, waar ik nooit aan toe geef. Sinds ik niet meer werk, wordt mijn cholesterol elk jaar beter, zonder chemische pillen. … Mijn omgeving zegt, dat ik elk jaar jonger en meer ontspannen wordt. … De enige zorg die ik nu nog ken is: waar gaan we deze week uit eten? Of wat zullen we vandaag weer ondernemen. Ter afwisseling, restaureer ik een oldtimer bromfiets en verzamel ik oude fotocamera’s. Het leven is nog nooit zo aangenaam geweest. … Ik mag hopen, dat ik ook 91-jaar oud wordt. …